Day 22. Abchecker, sociale dipdag en oreopartner

Vannacht eventjes 12 uur lang goed bijgeslapen. Had t blijkbaar even nodig.
Toen even het hostel bij daglicht gezien, en ja, dit heb ik weer goed geregeld al zeg ik het zelf. Echt warm, warm water en een goeie straal. 2 douchkoppen, een gewone en een regendouche. Er hangt standaard zeep en shampoo in de douche en er is altijd wc papier.
Als ontbijtje mag je zelf je toast maken ( die ik natuurlijk de 1e keer weer liet aanbranden) en ze hebben een grote koelkast in de keuken staan. Ik zag meteen mogelijkheden om hier even de supermarkt in te duiken en zelf wat eten te kopen.
Maar eerst moest ik mijn sportkriebels even indimmen en ben ik op zoek gegaan naar een gym. Volgens maps.me was er eentje 1.7 km verder op te vinden. Echt een superhandige app als je op reis bent trouwens. Je hebt er geen internetverbinding voor nodig, je moet alleen als je verbinding hebt eventjes de kaart downloaden in welk land je dan op dat moment bent. Ik heb nu dus de kaart van Bali gedownload, en hij laat dan zien waar je je bevindt en wat er allemaal te vinden is in jouw omgeving. Waar zitten restaurantjes, laundry, winkels etc. En je kunt gemakkelijk de weg vinden zo. Het is een soort googlemaps alleen dan beter en zonder internetverbinding.
Maar, ook maps.me heeft niet alle plekjes erop staan, dus je moet sowieso goed om je heen blijven kijken. En waar ik eerder al heel blij was dat ik een BNI tegenkwam, kwam ik ook een gym op nog geen 100 meter afstand tegen. Waar ik trouwens erg blij mee was want die schurende benen in zo’n kort broekje in die hitte is echt zo vervelend! Je wilt geen lange broek aan doen met die warmte, maar een korte broek doet echt gewoon pijn. Vooral na die wandeling van gister was ik daar wel een beetje klaar mee. En om nou de hele weg als een soort breedlopende pinguin verder te gaan.. Op de terugweg kwam ik er trouwens achter dat er serieus een gym naast mijn hostel zit, maargoeeeeed, waar ik nu gesport heb is altijd nog dichterbij dan die 1,7 km.
Met de BNI ben ik erg blij omdat ik dus, misschien al eerder verteld, maar mijn creditcard ietsiepietsie te laat heb aangevraagd, waardoor hij dus de woensdag nadat ik vertrokken was al was goedgekeurd en naar me opgestuurd zou worden. Ja heb je dus niks aan als je al wegbent en ik moet hier dus met mijn ING pas pinnen. Wat dus niet bij elke ATM kan, alleen als er Maestro staat of een BNI is. And I need money!
In de gym was het ook weer lekker zweten trouwens, ondanks dat alle ramen openstonden leek ik wel een kraantje die openstond, alle poriën op mn lijf zijn benut hoor. Maar, zo zwetende tussen al andere sporters, voelde het toch wel weer heel erg lekker m’n lijf na 3 weken weer aan het werk te zetten.En tussen de oefeningen door had ik dan de tijd om eventjes mijn mede zweters te bekijken, waarbij 1 man het toch wel heel erg druk had met zichzelf en dan vooral zijn buikspieren te bekijken in de spiegel na elke oefening die hij gedaan had. Elke cliché opmerking over ijdele mannen in de sportschool dat ze alleen maar op zichzelf staan te geilen en een beetje hun spieren aanspannen was deze man aan het waarmaken. Hij stond nog net geen selfies te maken.
Omdat ik gister dus spontaan op de stoep stond door mijn moest ik om 12 uur uitchecken, en kon ik om 2 uur weer inchecken. In de tussentijd dus eventjes wezen sporten en een grote supermarkt gevonden waar ze meer verkopen dan alle standaard dingen die je in elke winkel kan vinden.
En fruit! Zo fijn, want dat is hier dus echt weinig te vinden. Heb de laatste tijd zo weinig groente en fruit gegeten, dus had daar echt even behoefte aan. Het is hier dan wel reteduur maar kon me even niet schelen. Was zo blij met m’n bananen, kiwi’s en watermeloen. En hele lekkere bosvruchtenyoghurt. Ik werd er zo blij van weer even gewoon met een winkelmandje in de winkel rond te wandelen! Gewoon weer even zelf boodschappen doen en zelf eten kopen en klaar kunnen maken. Want al dat uiteten gaan ben ik ook wel zat. Je moet eerst op zoek naar een leuk, betaalbaar restaurant. Daarna moet je weer iets uitzoeken uit een hele rij met gerechten waar je meer dan de helft niet van kent. En nou ben ik echt niet zo van ‘wat de boer niet kent vreet hij niet’, maar veel dingen lijken me ook niet lekker of verwacht ik dat ze mega spicy zullen zijn ofzo.
Dus dan ga je toch gauw voor iets wat je wel kent. Nou, ik heb hier dus ook geleerd dat je altijd een plan B moet hebben, want het is me al meerdere keren overkomen dat nadat je al een kwartiertje zit te wachten op je eten ze dan naar je toekomen en zeggen dat ze net dat gerecht dat jij uitgezocht hebt niet meer hebben. Dus dan is een plan B hebben erg handig, anders moet je weer heel dat menu doorspitten.
En ook gewoon weer even dat gevoel van weten waar je aantoe bent of zelf de controle hebben/ iets vertrouwds doen deed me ook wel echt even goed. En dat met iets simpels als boodschappen doen. Werd er echt gelukkig van.
Ik merk wel dat ik er een beetje klaar mee begin te raken met al dat rondreizen en telkens weer nieuwe plekken en dingen. Ik heb wel behoefte aan weer ritme en regelmaat, ergens waar ze je altijd verstaan als je tegen ze praat. Waar je niet elke keer weer moeite moet doen om contacten te leggen. Ik heb vandaag ook geen zin meer om me leuk aan te kleden, om te socializen. Elke keer in het Engels te praten. Elke keer een gesprek beginnen. En van nature ben ik wel zo, dus misschien komt het omdat ik moe ben, of dat ik er klaar mee begin te raken. Ik hou ook wel gewoon van een wat dieper gesprek dan de gesprekken die ik hier voer. Je hebt vaak dezelfde gesprekken; waar ben je al geweest, waar ga je nog naartoe, heb je dit ook gezien etc? Ik mis ook gewoon mijn eigen huisje, eigen eten, mijn familie, mijn vriendjes en vriendinnetjes. Mensen waar je niet alles aan uit hoeft te leggen, die meteen al aan je zien hoe het met je gaat en waar je even lekker mee kan babbelen. En gelukkig heb ik dat wel teruggevonden bij Eveline en Helen, die hebben me echt wel op sommige momenten geholpen daarbij. Heel fijn.
Er zijn ook heel veel Australische mensen hier die toch samenklikken en waar ik het gevoel bij krijg dat ze niet echt zo openstaan voor een gesprek.
Het lijkt ook soms wel alsof ik niet meer weet hoe je een gesprek met iemand moet aangaan. Waar ik in het begin van mijn reis zo enthousiast een gesprek begon, mis ik nu de energie en de ja, ook wel een beetje de ballen om te beginnen. Ik ben hier in Bali ook weer veel meer bezig met wat andere mensen van me denken enzo. In Sumatra liep ik makkelijk gewoon in relaxte niet m’n mooiste kleren rond en keek niemand ook echt op of om wat je droeg of deed. Voelde me daar ook heel relaxt, alsof je je niet hoefde te bewijzen ofzo. Ik deed m’n ding en vertrouwde op mezelf. Op hoe ik eruitzag, wat ik wilde en wat ik ging doen. Kon vol op genieten van mijn alleen zijn, maar ook de mensen om me heen, van het zelf op pad gaan en ontdekken.
Op Java veranderde dit al een beetje omdat ik toen samen met Menno ging reizen en in de stad terecht kwam. Daar was het al wat drukker qua prikkels. Maar ook hoefde ik niet meer overal zelf overna te denken. 1 van mijn doelen van mijn reis was ook dat ik meer op mezelf ging vertrouwen. Dat ik zelf keuzes ging maken i.p.v. achter mensen aan te lopen of zolang te twijfelen.
Maar, niks naars tegenover Menno, maar dan waren we met z’n 2-en en hij wilde dan graag dingen zien of besloot dan, wel in overleg, wat we gingen doen en regelde veel dingen. Ik vond die verandering van de jungle naar de stad interessant maar ook indrukwekkend waardoor ik dan gauw ook een beetje in m’n onzekere schulp kan kruipen. Dus ik liet het ook veel aan hem over. En dat ik na Java in Bali verderging reizen met Eveline en Helen was gezellig, maar met z’n 3-en bepaal je toch niet helemaal zelf wat er allemaal gaat gebeuren. Het kan handig zijn, maar ook heel lastig dat ik niet echt mening heb ofzo over dingen. Ik vind eigenlijk alles best. Gaan we daarheen? Prima. Doen we dit? Ook goed. Ik had niet echt dingen die ik graag wilde zien, alles wat ik dus via anderen te zien kreeg was mooi meegenomen.
En op de momenten dat ik dan weer alleen was, moest ik er weer even aan wennen en vond ik het soms ook wel eng. Maar snel kreeg ik dan weer het vertrouwen in mezelf en kon ik op een andere manier weer genieten van mijn reis. Alsof ik dan veel bewuster leef. En met veel meer vertrouwen in mijn eigen beslissingen. Gaat het fout? Nouja dan gaat het fout. So be it.
Maar ook het hele feit dat het in Bali en op de Gili’s veel meer is van zien en gezien worden maakt me dan weer onzeker. Veel zelfbewuster op een hele andere manier die ik niet leuk vind.

Met pijn en moeite verplichtte ik mezelf om dan toch even uit mijn eigen bubbel te komen en met wat mensen te socializen. Nadat ik dit ongeveer een half uurtje gedaan had vond ik het wel weer welletjes en wilde ik terug naar de kamer. Alleen je hebt hier dus een kaart om je kamer binnen te komen. En die was dus plotseling opeens een beetje kwijt, verloren, zoekgeraakt, ik had hem niet meer. Heel raar want ik kon me echt herinneren dat ik hem vast had toen ik naar de groep mensen liep. Goed, 50.000 roepiah armer maar ik had weer een nieuwe.
Ze hadden me verteld dat het volgeboekt was voor vanavond. Nou weet ik niet wat zij verstaan onder volgeboekt, maar ik ben de hele dag de enige in de kamer geweest. Totdat ik dus terugkwam van het balkon waar ik even zat te chillen en er nog een meisje naast me is gearriveerd.
Normaal reist ze samen met een vriendin maar die had nog een leuke jongen op Gili leren kennen dus die wilde nog een dagje langer blijven daar. Zij wilde wel alvast naar Seminyak vandaar dat ze al was gekomen. Maar ze was het dus niet echt gewend om alleen te reizen en vond t allemaal een beetje spannend om dingen alleen te doen, zoals eten wat ze nog niet gedaan had. Dus ging mijn pyama weer uit en ging ik even met haar mee. Ik had ook nog niet avond gegeten en zo zaten we dus om half 12 aan de noodles en kip. Wat haar naam is weet ik eigenlijk nogsteeds niet, haha maar het was wel heel gezellig ( we hebben allebei een oreo- verslaving, dat verbind ook al natuurlijk) en morgen gaan we samen op de fiets de omgeving een beetje verkennen en naar het strand.