Dag 1. Traveling, my moment of fame & het emmertje

Eindelijk is het dan zover! Na een vooral een week lang thuis wachten tot ik eindelijk mocht gaan, met de moodswings die gingen van; ‘zoooooveel zin en heel erg nieuwsgierig’, naar ‘ohnee ik wil niet, wat staat me te wachten?!’ .
Staan we er dan toch echt op Schiphol. Yentl, Jamie, Maud, Miranda en Stefanie kwamen me heel lief de laatste zenuwenmomentjes bijstaan en me uitzwaaien. Dit vond ik echt superlief!
Tas afgeven, laatste knuffels en kusjes en enkele tranen stond ik dan echt in de rij voor de duane. En eigenlijk was vanaf dat moment m’n spanning helemaal weg en had ik er onwijs veel zin in om dit avontuur te gaan beginnen.
Ik hoefde gelukkig maar heel kort op Schiphol zelf te wachten voordat ik het vliegtuig in mocht En wat voor een vliegtuig?! Eerst door de first class, heel eventjes dacht ik dat ik in de Sex and the City film zat en zo mijn reis mocht doorbrengen. Maar helaas, na de first class, business class was daar dan mijn plekje. Wat me ook echt als een heel verwend meisje liet voelen. Een televisiescherm voor mijn neus met films, spelletjes, muziek, tv-series.. bij mijn stoel lag een kussentje, deken, koptelefoon, verfrissingsdoekjes, oordopjes, kousen tegen de zwelling en een slaapmasker. Mijn buren waren Alfons en Agnes uit Twente, een onwijs gezellig ouder paar waar ik het vanaf moment al gelijk leuk mee had en we samen zaten te genieten van de kleine cadeautjes, de service in het vliegtuig en ons gezelschap met elkaar. We hadden dan alledrie wel een eigen tv-schermpje, maar toch hebben we het even voor mekaar gekregen om dezelfde film op het juiste moment aan te klikken. Dit in combinatie met een zakje chips en een drankje leek het al gauw op een bankhang zaterdagavond. Nou, wat wil je nog meer als je 14 uur moet vliegen? Ik heb even geprobeerd op advies van Menno en mn buren om een whiskeytje naar binnen te krijgen voor een betere nachtrust, maar dat mocht bij mij helaas niet baten, slapen in een vliegtuig was nogsteeds ruk.
De service in het vliegtuig was ook echt goed. Kregen regelmatig wat te eten, een snoepje, een drankje.
Van het ene vliegtuig in het andere springen, en op het vliegveld van Jakarta nam ik afscheid van mijn buren en liep ik door naar de controle voor het vliegtuig naar Medan. Dit wel nadat ik eerst even met de controleur Jason Mraz heb meegezongen, waar hij de live versie van I’m yours op zijn telefoon had aanstaan.
Na zo’n 2,5 uur in het volgende vliegtuig gezeten te hebben was ik dan in Medan. Tas is godzijdank aangekomen. Ik had er toch wel een beetje angst voor dattie het niet zou redden en ik deze kleren waar ik al 18 uur in het stinken ben dan maar een paar dagen elke dag moet omdraaien.
En bij het ophaalpunt stond ook daar mijn taxichauffeur met m’n naamkaartje en kon alle last van mijn schouders vallen. Ik had het gered tot aan Medan! Tijdens het wachten op mijn taxichauffeur die de auto haalde heb ik al mn moment of fame gehad, 2 scheetige, kleine Sumatriërs (Sumatrianen? Suma’s?) vroegen giechelend of ze met me op de foto mochten. Haha natuuuurlijk.
In de rit naar Bukit Lawang zit ik dit eerste gedeelte van de rit alvast uit te typen, aangezien ik hier nog 4 uur in moet zitten. En ik niet al teveel naar buiten durf te kijken tijdens het rijden, want wat ze zeiden was waar. Verkeer is hier cha-os. Er staan toch echt duidelijke lijnen op straat maar men besluit hier zelf waar ze willen rijden. Scooters waar 4 mensen tegelijk op zitten, zelfs met baby’s en kinderen rustig voorop. Je auto ergens tussenproppen en dan toeteren en geirriteerd smakken als je niet voor mag.. goh.

Ondertussen na 4 uur in het busje gezeten te hebben, hon-der-den kuilen tegengekomen, werd er gek van. Ik kon alleen maar denken: ik moet ook nog terug... Onderweg nog even een stop gemaakt om te plassen en even wat te avondeten. Mn ritme is op dat gebied helemaal in de war.
Maargoed, toen we aankwamen bij Bukit Lawang was het ondertussen alweer donker. Moest ik eerst een lange brug over een stromende rivier over, volgens mij is dat een supervet gezicht als het licht is. Toen aangekomen bij de kamers en het gemeenschappelijke gedeelte. Bij de 1e hallo die ik zei tegen mensen hoorde ik aan de hallo terug dat het Nederlanders waren. Dus nadat ik mijn spullen op de kamer heb gezet ben ik gezellig bij 3 meiden gaan zitten. Was even gek om zomaar ergens bij te gaan zitten maar was snel daarop alweer supergezellig. 2 meiden hadden elkaar online leren kennen. Ze zochten allebei een maatje om mee te reizen en blijkbaar heb je daar een site voor, iets van ‘ikzoekeenreismaatje.nl’. Toevallig ook allebei juffen! Het derde meisje kwam uit Rotterdam en was al 5 maanden op reis en wilde er nog 5 maanden aan vastplakken. Heel gezellig zitten kletsen met zn allen, en toevallig blijken onze kamers alledrie naast elkaar te liggen. Maar zij gaan morgen alweer weg dus ik ben benieuwd naar de rest van het volk hier.
Toen ik op mn kamer was gelijk even naar de wc geweest. En zul je zien, heb je net een grote boodschap gedaan en ben je blij dat je uberhaupt al aan het wcpapier hebt gedacht, gaat het doorspoelen hier even net iets anders. Ik opgelucht van de daad, op zoek naar de doorspoelknop. Die was er dus niet. Je moet dus met een emmertje water je boodschap nummero uno of nummero dos doorspoelen. Dus ik heb gewoon heel hard met het emmertje het water erin gegooid in de hoop dat het snel zou verdwijnen. Gelukkig deed dit het ook.
Toen kwam het douchen. Is toch wel heel lekker zo na een reis van zo’n 20 uur. Maar de douche is hier dus koud en met een pisstraaltje. Dus, werd het primitief als een afrikaanse dame met een emmertje koud water over jezelf heen gooien. De emmer is je beste vriend hier. Ben ik gelukkig snel achtergekomen.
Nu lig ik fris en fruitig in mn bedje, beetje hard, maar slaapt sowieso beter dan rechtop in een vliegtuig.