Dag 2. Dora, Bob en kamp koembaja

Nadat ik even goed uitgeslapen heb en rustig ben opgestarts ben ik gaan ontbijten.
Na het ontbijt heb ik even zitten kletsen met een local die hier werkt. En omdat het tijdsverschil er toch nog een beetje inzit, ben ik hierna nog even een tukkie gaan doen.
Toen ik mijn schoonheid weer terug had gekregen tijdens het slaapje heb ik de schoenen aangedaan en ben eens even een stukje Dora the explorer gaan spelen. Dit liep gauw al uit op totaal een wandeling/slentering van zo’n 4 uur. Achter de rivier waar mijn guesthouse zit, zit een dorpje. Ik ben even door de straatjes, tussen de huisjes gelopen, om een beetje de sfeer van Bukit Lawang te proeven.
Mijn spullen achterlaten vind ik nog wel heel moeilijk. Voordat ik aan mijn wandeling begon heb ik eerst een uur zitten twijfelen of ik mijn rugzak met mn laptop mee zou nemen onderweg ja of nee. Uiteindelijk heb ik hem in mn rugtas met slotje gedaan, en deze rugtas ook weer samen met mn backpack in de grote travelbag met slot gedaan. Onder het bed geschoven en proberen het gevoel los te laten. Gelukkig is dit gelukt tijdens het wandelen.
Ik bedacht me onderweg echt hoe druk wij het eigenlijk hebben, doen en voor onszelf maken thuis. Ik merk echt dat ik hier nog even moet leren dat ik hier de tijd heb, dat als het nu niet gebeurt ik de rest van de dag ook nog heb. En op het gebied van spullen achterlaten ook. Ik blijf wel al mn spullen goed opbergen, maar heb van meerdere reizigers al gehoord dat het hier superveilig is en dat ik daarin ook een beetje moet relaxen.
Maargoed even terug naar de wandeling. Ik ben ook even van het pad afgegaan en de bush ingedoken tussen de palmbomen. Nog van een muurtje afgevallen, maar hé, wat is een wandeling met Ninon zonder een klein schrammetje hier en daar he. Verder was ik heel blij dat ik geen rugtas omhad maar alleen een zijtasje, want je zweette je eigen de pan uit. Drupte langs mn hoofd, en dan heen en weer rennen om te proberen een vette selffie te maken met het prachtige uitzicht helpt daar niet bij natuurlijk.
Na mn wandeling kwam ik weer terug bij de rivier en zag ik daar een groepje kinderen in spelen. Ik had het nogsteeds ‘lekker warm’ dus ik besloot naar ze toe te gaan en gewoon lekker mee te zwemmen. Mn kleren waren toch al vies en die kunnen zo weer gewassen worden.
Het was heerlijk om lekker de rivier in te duiken en gezellig met de kids. Die allemaal dolgraag op de foto en film wilden. Was nu wel erg blij met mn waterhoesje voor mn actiecamera.
Na de verkoeling ben ik nog een stukje door de andere kant van het dorp gelopen en kwam zo op een geheimzinnig paadje. Dora kwam tot leven en is eens even op onderzoek uitgegaan. En wat was het mooi. Even weg van alle mensen uit het dorp en midden tussen alle bomen, planten, stenen, beekjes en zelfs aapjes! Ja, de eerste wilde dieren, op alle insecten na, zijn gespot.
Uiteindelijk heb ik mijn spullen even allemaal in mn kamer gelegd en ben nog een stukje verder op mn slippers gaan lopen. Hier ben ik nog meer apen tegengekomen. Alleen zaten die gewoon langs het restaurant de restjes op te eten en keken ze me aan van; ja wat?
Naast de beek ben ik op een rustig stukje gaan zitten en lekker gaan nadenken. Het moment voordat ik ging zwemmen in de rivier, net de apen had gezien en nu de tijd en rust had om rustig bij de rivier te zitten zijn toch echt wel even momentjes van kippenvel geweest.
En kon ik me zo goed voorstellen dat mensen het zo heerlijk vinden om te reizen. Niet dat ik het niet naar mn zin heb, maar ik ben pas net begonnen he, stel me de vraag over 4 weken maar hoe ik het reizen vind. Maar dat ik gewoon de mogelijkheid heb om dit te kunnen doen maakte me echt even een gelukkig meisje.
Na het Bob Marley momentje was ik onderweg naar het guesthouse toen ik daar een jongen op de scooter zag rijden die bij het guesthouse werkt. Hij vroeg of ik een mooi plekje wilde zien ( ja foute openingszin ik weeet het), maar ik sprong toch achterop en reed met hem mee.
Na wat hobbels en bobbels en slipmomentjes ( het heeft hier vandaag af en toe geregend dus de kuilen in de wegen zijn nu lekker nat en glad) kwamen we inderdaad aan bij een mooi plekje. Het was boven op de berg en we keken in alle rust uit over een groot deel van Bukit Lawang. Wauw , en wat baalde ik dat ik dus net weer, of all moments, geen camera bij me had.
En zo zaten we daar, te praten op een rots, uitkijkend over het dorp. Het had zo in een romantische film gekunt. Beetje jammer dat het geen aantrekkelijke tegenspeler was. Al moet ik zeggen, dat de mannen hier knapper zijn dan ik had verwacht.
Na dit bezoekje kwamen we terug bij het guesthouse waar ik aan de praat raakte met een groepje die net terug waren uit de trek in de jungle. 1 nederlands meisje, 2 belgen, een brit en een aussie. Dit was zo gezellig dat ik hier de hele avond nog mee gezeten heb. Toevallig was de Nederlandse ook weer juf. De avond werd nog gezelliger toen er mensen op gitaren gingen spelen. Een Engels had zelfs een viool bij zich. Toen ik hiernaar vroeg zei ze dat ze thuis een viool had maar dat die vrij oud was en ze niet zeker wist of hij tegen dit weer kon. En ze kon niet zolang zonder viool dus heeft ze er hier 1 gekocht. Prachtig toch?
We hebben zelfs nog Guus Meeuwis en Anouk gezongen hier. Alle Nederlanders zongen uit volle borst mee met onze Guusje. Na dit kamp koembaja avondje ben ik terug naar mn kamer gegaan. Morgen ga ik op een 2 daagse trekking door de jungle, waarbij ik ook een nachtje in de jungle zal slapen.
Toen ik net mn handdoek over de deur hing viel er opeens iets op me. Ik schrok daar al een beetje van maar toen ik zag wat er dan op mn borst was gevallen, een gekko, kwam er wel een klein gilletje uit. Dat moet wat worden in de jungle morgen...