Day 21. Stamkroegje, kotsboot en schuurbenen
Blijf op de hoogte en volg Ninon
06 Augustus 2016 | Indonesië, Seminyak
Vandaag de laatste dag samen met team Awesome. Ondanks dat ik maar 3-4 uurtjes geslapen had was ik om 7 uur toch alweer best wakker. Misschien het idee dat ik er optijd uitmoest om uit te checken, ik nog geen bootticket had voor mn reisje naar terug naar Bali had en mijn backpack nog ingepakt moest worden. Je kon merken dat mijn prioriteiten ergens anders lagen deze dagen.
Blijkbaar kun je tassen inpakken leren want ik had m binnen no time ingepakt en zat ik samen met popje nr. 1 te ontbijten, toen om kwart over 9 popje nr. 2 in een totaal andere outfit dan die ze gisteravond droeg het hostel binnen kwam lopen. Ze had met d’r nachtelijke avontuurtje nog even ontbeten en vond dr outfit niet zo leuk meer dus heeft ze eventjes onderweg wat nieuws gekocht.
Ja dat kan ook.
Nadat ik m’n nasi goreng weer naar binnen heb gewerkt ( blijft raar, nasi als ontbijt) en had uitgecheckt gingen mijn backpack en ik door naar Bram en Jelte, die op een loopafstand van mijn hostel zaten.
Zij verbleven bij een Australische man die nu samen met zijn Balinese vrouw eigenaar waren van een ‘hostel’ van 2 kamers. Maar dat hielden ze bewust zo klein, ze vonden het persoonlijke contact met de klanten zo leuk. En ik zeg het je, dit waren echt een van de allerliefste mensen die ik ooit heb ontmoet. Zo warm, zo behulpzaam, zo tevreden met kleine dingen, mensen waar je je meteen bij op je gemak en welkom voelt.
Toen de man hoorde dat ik nog geen ticket had voor de boot sprong hij meteen met me op de fiets om een ticket te regelen. Het zou namelijk zo maar kunnen dat de boot al vol zou zitten. Maar hij woonde hier nu zo’n 9 jaar en kende de bijna het hele eiland wel, dus hij kon me wel helpen.
En inderdaad, na een babbeltje was er nog een plekje vrij voor me op de boot.
Nadat dit ook weer geregeld was liepen we samen door naar onze ‘stamkroeg’ waar we weer een koffietje klapten en ik mijn standaard salade en de overheerlijke brownie met caramel nam. Té lekker.
Na 2 uur kletsen, hangen en slapen namen we met moeite afscheid van de koele ruimte en liepen we naar buiten waar het meteen weer ‘lekker warm’ was.
Daar kropen we nog even op wat zitzakken op het strand en genoten we nog van de laatste momentjes op Gili T. Met elkaar en de mooie witte stranden. En als klap op de vuurpijl, als laatste check op mijn personenlijstje kwam ik daar nog de 2 jongens uit Pijnacker en Bergschenhoek tegen die ik in Sumatra had ontmoet. Nu had ik echt iedereen weer gezien die ik nog verwachtte terug te zien onderweg.
Terwijl ik daar op de boot wachtte kwamen mijn 2 Zweedse popjes ook aanstrompelen met een backpack die ongeveer 1/3e van hun lichaamslengte in nam, met nog 2 handbagage tassen ( ja nu snap ik wel waar je alles laat) dus hebben we op de boot nog even samen gechillt. Ik kreeg na een uur wel genoeg van de zon en de wind op het dek dus ik ging naar binnen toe. En wonder boven wonder viel ik daar gewoon bijna in slaap! Maar niet voordat ik volgens mij eerst iemand vanaf boven naar beneden heb zien kotsen. Nou zag ik hem/ haar niet kotsen, maar toen ik zo naar buiten zat te kijken vanuit beneden binnen kwam er opeens 2 keer een bruinig iets voorbij wat volgens mij geen opspattend water was. Fasicenerend of dat kots of misschien gewoon cola was dat overboord werd gegooid. Nou kan ik die persoon wel een beetje begrijpen als het kots was, want ik voelde mezelf ook niet helemaal lekker worden hoe langer de tocht duurde. Was ook blij dat ik voet aan wal kon zetten, was er wel weer even klaar mee.
En terwijl we daar allemaal als veevoer, beladen met koffers en backpacks stonden te wachten op onze shuttlebussen werd ik van het kastje naar de muur gestuurd. Of van de ene kant van de wal naar de andere kant. Want elke keer als ik tegen een medewerker vroeg waar de bus richting Seminyak was keek hij me vrij verschrikt aan en moest ik weer op een andere plek gaan staan. Ook geen enkele andere passagier die ik het vroeg ging toevallig ook naar Seminyak dus ik stond daar een beetje in mijn eentje om me heen te kijken waar ik nou in godsnaam naartoe moest. En toen ik het na een tijdje maar weer eens aan een mannetje vroeg en hij me weer verschrikt aankeek, snelde hij naar een paar collega’s toe die opeens naar de andere kant van het water begonnen te schreeuwen en een busje stopten. Aaaah blijkbaar moest ik daarin mee. Goed gecommuniceerd jongens, top.
Maar oke ik zat in het busje! Ik dacht dat het busje naar Kuta reed, en dat hij je bij je hostel af zou zetten. Dus ik nog denken; oh dan gaat hij eerst deze mensen in Kuta afzetten en daarna zet hij mij in Seminyak af. Nope, we werden met z’n allen in het centrum van Seminyak gedumpt en vanaf daar moest je het zelf maar uitzoeken.
Dus ik zag via maps.me dat het nog 3 km zou zijn en volgens die app zou ik er zo zijn. Later bleek dat ik de route aangezet had op dat ik een auto zou zijn en geen wandelpoppetje. Dus na een kwartiertje of 3 begon ik er wel aardig klaar mee te raken. Eerst nog vol goeie moed, met mn tasje op mn rug en het vrolijke liedje ‘tomorrow, tomorrow, i love you, tomorrow!’ van Annie aan de wandel gegaan. Sprak ik mezelf toe dat ik toch echt wel heel stoer was dat ik gewoon lekker zelf op onderzoek uitging en niet meteen standaard een taxi pakte. Dat m’n moeder dit waarschijnlijk een minder goed plan vond kon me eventjes niet schelen, daarom ben ik juist op reis mamsie en eigenwijs blijf ik toch wel.
Maar m’n benen waren ondertussen lekker elkaar aan het schuren wat pijn begon te doen en ik werd een beetje gek van het broekje elke 10 meter weer goed te trekken. Dit plus een zwug ( = zweetrug, jaa ik pas mijn nieuwe vocabulaire gelijk goed toe) en een blaas die begon te protesteren heb ik toch maar een scootertaxi gepakt. Waar ik onderweg echt blij mee was want als ik dat allemaal nog had moeten lopen.. weet niet hoe het dan gesteld zou zijn met mijn benen, blaas en humeur.
En eindelijk was ik dan daar bij mijn hostel. Probeerde me in te checken, bleek ik dus pas morgen te moeten komen. Aaah vandaar dat ik 200.000 roepiah minder moest betalen bij het hostel op de Gili. Ik had gewoon een dag eerder uitgecheckt. Echt totaaal niet bij stilgestaan. En nu was ik ook een dag eerder hier. Gelukkig hadden ze nog een plekje vrij voor me ( thankgod) en kon ik m’n spullen dumpen en een lekkere douche nemen.
Ik zit nu in een all girls room en toen ik binnenkwam stonden er ook inderdaad 2 meisjes voor de spiegel te dringen om hun make-up op te smeren. Deze aardige Ierse meisjes zouden hier voor 1 dag zijn en gingen nog een hapje eten en een drankje doen ergens. Zij en hun make-up. Want allemachtig wat ging er een hoop op. Poeder na smeersel na poeder. Highlight hier, glittertje daar. Meid, dat zweet je er echt binnen no time weer af hoor. Maargoed, fascinerend was het wel weer om te bekijken. Vind het altijd leuk om te kijken hoe anderen hun make-up doen. Zoveel verstand heb ik er nou ook weer niet van en het verbaasd me elke keer weer hoe ze er totaal anders uit kunnen gaan zien.
De wifi is hier godzijdank echt 100 keer beter dan de wifi die ik op Gili had. Daar had ik als ik geluk had in de ochtend een uurtje, dan in de avond nog eventjes. Ik moest daar echt heel oldschool van tevoren waar en hoelaat we zouden afspreken. En daar dan ook echt op tijd zijn. Iets wat elke keer weer een uitdaging was.
Maargoed, de kamer is alweer rustig wat betekend dat ik ook lekker op tijd en schoon gedouched mijn bedje in kan.
Blijkbaar kun je tassen inpakken leren want ik had m binnen no time ingepakt en zat ik samen met popje nr. 1 te ontbijten, toen om kwart over 9 popje nr. 2 in een totaal andere outfit dan die ze gisteravond droeg het hostel binnen kwam lopen. Ze had met d’r nachtelijke avontuurtje nog even ontbeten en vond dr outfit niet zo leuk meer dus heeft ze eventjes onderweg wat nieuws gekocht.
Ja dat kan ook.
Nadat ik m’n nasi goreng weer naar binnen heb gewerkt ( blijft raar, nasi als ontbijt) en had uitgecheckt gingen mijn backpack en ik door naar Bram en Jelte, die op een loopafstand van mijn hostel zaten.
Zij verbleven bij een Australische man die nu samen met zijn Balinese vrouw eigenaar waren van een ‘hostel’ van 2 kamers. Maar dat hielden ze bewust zo klein, ze vonden het persoonlijke contact met de klanten zo leuk. En ik zeg het je, dit waren echt een van de allerliefste mensen die ik ooit heb ontmoet. Zo warm, zo behulpzaam, zo tevreden met kleine dingen, mensen waar je je meteen bij op je gemak en welkom voelt.
Toen de man hoorde dat ik nog geen ticket had voor de boot sprong hij meteen met me op de fiets om een ticket te regelen. Het zou namelijk zo maar kunnen dat de boot al vol zou zitten. Maar hij woonde hier nu zo’n 9 jaar en kende de bijna het hele eiland wel, dus hij kon me wel helpen.
En inderdaad, na een babbeltje was er nog een plekje vrij voor me op de boot.
Nadat dit ook weer geregeld was liepen we samen door naar onze ‘stamkroeg’ waar we weer een koffietje klapten en ik mijn standaard salade en de overheerlijke brownie met caramel nam. Té lekker.
Na 2 uur kletsen, hangen en slapen namen we met moeite afscheid van de koele ruimte en liepen we naar buiten waar het meteen weer ‘lekker warm’ was.
Daar kropen we nog even op wat zitzakken op het strand en genoten we nog van de laatste momentjes op Gili T. Met elkaar en de mooie witte stranden. En als klap op de vuurpijl, als laatste check op mijn personenlijstje kwam ik daar nog de 2 jongens uit Pijnacker en Bergschenhoek tegen die ik in Sumatra had ontmoet. Nu had ik echt iedereen weer gezien die ik nog verwachtte terug te zien onderweg.
Terwijl ik daar op de boot wachtte kwamen mijn 2 Zweedse popjes ook aanstrompelen met een backpack die ongeveer 1/3e van hun lichaamslengte in nam, met nog 2 handbagage tassen ( ja nu snap ik wel waar je alles laat) dus hebben we op de boot nog even samen gechillt. Ik kreeg na een uur wel genoeg van de zon en de wind op het dek dus ik ging naar binnen toe. En wonder boven wonder viel ik daar gewoon bijna in slaap! Maar niet voordat ik volgens mij eerst iemand vanaf boven naar beneden heb zien kotsen. Nou zag ik hem/ haar niet kotsen, maar toen ik zo naar buiten zat te kijken vanuit beneden binnen kwam er opeens 2 keer een bruinig iets voorbij wat volgens mij geen opspattend water was. Fasicenerend of dat kots of misschien gewoon cola was dat overboord werd gegooid. Nou kan ik die persoon wel een beetje begrijpen als het kots was, want ik voelde mezelf ook niet helemaal lekker worden hoe langer de tocht duurde. Was ook blij dat ik voet aan wal kon zetten, was er wel weer even klaar mee.
En terwijl we daar allemaal als veevoer, beladen met koffers en backpacks stonden te wachten op onze shuttlebussen werd ik van het kastje naar de muur gestuurd. Of van de ene kant van de wal naar de andere kant. Want elke keer als ik tegen een medewerker vroeg waar de bus richting Seminyak was keek hij me vrij verschrikt aan en moest ik weer op een andere plek gaan staan. Ook geen enkele andere passagier die ik het vroeg ging toevallig ook naar Seminyak dus ik stond daar een beetje in mijn eentje om me heen te kijken waar ik nou in godsnaam naartoe moest. En toen ik het na een tijdje maar weer eens aan een mannetje vroeg en hij me weer verschrikt aankeek, snelde hij naar een paar collega’s toe die opeens naar de andere kant van het water begonnen te schreeuwen en een busje stopten. Aaaah blijkbaar moest ik daarin mee. Goed gecommuniceerd jongens, top.
Maar oke ik zat in het busje! Ik dacht dat het busje naar Kuta reed, en dat hij je bij je hostel af zou zetten. Dus ik nog denken; oh dan gaat hij eerst deze mensen in Kuta afzetten en daarna zet hij mij in Seminyak af. Nope, we werden met z’n allen in het centrum van Seminyak gedumpt en vanaf daar moest je het zelf maar uitzoeken.
Dus ik zag via maps.me dat het nog 3 km zou zijn en volgens die app zou ik er zo zijn. Later bleek dat ik de route aangezet had op dat ik een auto zou zijn en geen wandelpoppetje. Dus na een kwartiertje of 3 begon ik er wel aardig klaar mee te raken. Eerst nog vol goeie moed, met mn tasje op mn rug en het vrolijke liedje ‘tomorrow, tomorrow, i love you, tomorrow!’ van Annie aan de wandel gegaan. Sprak ik mezelf toe dat ik toch echt wel heel stoer was dat ik gewoon lekker zelf op onderzoek uitging en niet meteen standaard een taxi pakte. Dat m’n moeder dit waarschijnlijk een minder goed plan vond kon me eventjes niet schelen, daarom ben ik juist op reis mamsie en eigenwijs blijf ik toch wel.
Maar m’n benen waren ondertussen lekker elkaar aan het schuren wat pijn begon te doen en ik werd een beetje gek van het broekje elke 10 meter weer goed te trekken. Dit plus een zwug ( = zweetrug, jaa ik pas mijn nieuwe vocabulaire gelijk goed toe) en een blaas die begon te protesteren heb ik toch maar een scootertaxi gepakt. Waar ik onderweg echt blij mee was want als ik dat allemaal nog had moeten lopen.. weet niet hoe het dan gesteld zou zijn met mijn benen, blaas en humeur.
En eindelijk was ik dan daar bij mijn hostel. Probeerde me in te checken, bleek ik dus pas morgen te moeten komen. Aaah vandaar dat ik 200.000 roepiah minder moest betalen bij het hostel op de Gili. Ik had gewoon een dag eerder uitgecheckt. Echt totaaal niet bij stilgestaan. En nu was ik ook een dag eerder hier. Gelukkig hadden ze nog een plekje vrij voor me ( thankgod) en kon ik m’n spullen dumpen en een lekkere douche nemen.
Ik zit nu in een all girls room en toen ik binnenkwam stonden er ook inderdaad 2 meisjes voor de spiegel te dringen om hun make-up op te smeren. Deze aardige Ierse meisjes zouden hier voor 1 dag zijn en gingen nog een hapje eten en een drankje doen ergens. Zij en hun make-up. Want allemachtig wat ging er een hoop op. Poeder na smeersel na poeder. Highlight hier, glittertje daar. Meid, dat zweet je er echt binnen no time weer af hoor. Maargoed, fascinerend was het wel weer om te bekijken. Vind het altijd leuk om te kijken hoe anderen hun make-up doen. Zoveel verstand heb ik er nou ook weer niet van en het verbaasd me elke keer weer hoe ze er totaal anders uit kunnen gaan zien.
De wifi is hier godzijdank echt 100 keer beter dan de wifi die ik op Gili had. Daar had ik als ik geluk had in de ochtend een uurtje, dan in de avond nog eventjes. Ik moest daar echt heel oldschool van tevoren waar en hoelaat we zouden afspreken. En daar dan ook echt op tijd zijn. Iets wat elke keer weer een uitdaging was.
Maargoed, de kamer is alweer rustig wat betekend dat ik ook lekker op tijd en schoon gedouched mijn bedje in kan.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley