Day 9. zonsopgang, tranen en knietjeknuffelen
Blijf op de hoogte en volg Ninon
25 Juli 2016 | Indonesië, Bukit
En zo gezegd zo gedaan, we stonden met nog de enige slaap in onze ogen klaar om opgehaald te worden. Het hostel had wel heel keurig een brood neergelegd, dus we hadden gelukkig de mogelijkheid om alvast eventjes iets van voedsel naar binnen te krijgen op deze vroege morgen.
Na enige nekpijn van het slapen in de bus kwamen we dan aan op de plek waar we de opgang zouden zien.
Maar niet voordat ik eersts een van mijn grootste angsten heb moeten doorstaan, namelijk met de bus de berg oprijden. Ik vind parkeergarage’s al eng maar hierbij deed ik het bijna in m’n broek. Vooral toen hij halverwege nog even stopte om een praatje te maken met een dorpsbewonder ( ja joh neem je tijd) en we toen we verder wilden rijden niet vooruit, maar achteruit gingen. Nou echt, shoot me.
Maar het uiteindelijke resultaat was het waard. Toen we op de berg stonden was het aan het schemeren en zagen we de zon langzaam opkomen. Het er echt onwijs mooi uit. Er was wel veel mist, maar dat gaf het ook wel een specialer effect. Alle chinezen verzamelen, want alle lenzen, videocamera’s, selfiesticks, telefoons werden uit de tas gehaald en de zon is ik weet niet hoevaak op haar best vastgelegd.
Na deze mooie ochtendstart reden we bergafwaarts richting de tempel Borobudur.
Wat een grote, indrukwekkende tempel was dit zeg. We mochten hem beklimmen en hadden zo een schemerig maar een indrukwekkend beeld van deze tempel.
Na flink wat selfies, panorama’s ( of pano’s zoals Menno ze noemt) en filmpjes verder werd het na 1,5 uur tijd om met de bus weer richting Yogjakarta te vertrekken.
In het hostel hebben we nog wat bijgeslapen en moesten we om 12 uur uitchecken. Tijd om meer van Java te ontdekken. We gaan eerst met de nachttrein naar Surabaye, daar moeten we nog 5 uur wachten en daarvanuit reizen we nog 2 uur door naar Melang. Vanuit hier zullen we namelijk de Bromovulkaan en nog een krater gaan bezoeken.
In de tijd dat we moeten wachten op de trein hebben we wat gegeten, hostel geboekt, gedoucht en wat gerelaxed. We waren nog zo ontzettend moe van de lange dag van gister en het vroege opstaan van vanmorgen. Dit in combinatie met de kleine spanning die ik voelde voor de lange trip naar Melang die eraan zat te komen zorgde bij mij voor een onrustig gevoel wat zich na het kijken van foto’s en het appen met vrienden en familie thuis dat ik even een ontlading nodig had in de vorm van tranen. Gisteravond had ik natuurlijk al een moeilijk momentje maar ik denk dat alles er van de hele reis tot nu toe eventje uitkwam. Alle indrukken en emoties die ik tot nu toe op heb gedaan. Vanuit het toch wat rustige Bukit Lawang naar de drukke stad Yogjakarta. De overgang was groot, gaf me energie maar neemt ook heel veel energie.
En het is niet dat ik naar huis wil, maar het moest er allemaal eventjes uit.
Dit luchtte gelukkig heel erg op en nu kan ik er weer even tegenaan. Op naar de volgende breakdown! Haha nee natuurlijk niet, al verwacht ik wel dat die er misschien nog wel eens aan zit te komen. Ik ben nogal een persoon die alles vol overgave kan doen en dat kan goed zijn want ik kan intens genieten van de dingen die ik doe en zie onderweg. En dat doe ik zeker hier. Maar het is ook een valkuil. Ik moet mezelf soms echt even terugroepen en m’n rust pakken en eventjes een momentje voor mezelf pakken en dingen de tijd geven om te verwerken. Want ondanks dat ik mijn dag altijd afsluit met het schrijven van deze blog en je dan dus zou denken dat je heel veel van je af hebt geschreven lig ik in bed vaak nog van alles te malen er her te beleven en te bedenken wat ik allemaal ben vergeten op te schrijven. Want nog nieteens de helft van wat ik allemaal zie, hoor, ruik en voel staat in de blog. Het is teveel om te onthouden, laat staan op de schrijven.
Na een leuk ritje in een soort tuktuk hebben we om half 8 ’s avonds de nachttrein richting Surabaye gepakt en wanneer ik dit zit te schrijven zitten we daar nu zo’n 3 uur in. We hebben gekozen om kosten te besparen en economyclass te reizen, wat zorgt voor een gezelllig knusse zitplaats tussen de locals.
En dan hoop je dat er onderweg een paar uitstappen en er geen anderen voor in de plaats komen zodat je zelf wat meer ruimte hebt, maar tot nu toe zijn die uitstappers schaars.
Plus wij hebben net even iets langere benen dan de mensen hier wat zorgt voor fijne knieknuffelmomenten met je overbuurvrouw. Die vanachter haar mondkapje ontdeugend naar me terug kijkt. Die mondkapjes zie je trouwens best veel terug hier. Snap ik ook wel, in een stad die nooit slaapt en waar er altijd verkeer is.
Wanneer je hier stiltstaat om het station binnen te rijden wordt je gehoor verwend met getingel zoals sommige deurbellen bij ons in Nederland klinken. En ook niet heel eventjes, maar als je ligt te slapen kan ik me goed voorstellen dat je je afvraagt waar in godsnaam die wekker staat en hem uit kan slaan.
Na enige nekpijn van het slapen in de bus kwamen we dan aan op de plek waar we de opgang zouden zien.
Maar niet voordat ik eersts een van mijn grootste angsten heb moeten doorstaan, namelijk met de bus de berg oprijden. Ik vind parkeergarage’s al eng maar hierbij deed ik het bijna in m’n broek. Vooral toen hij halverwege nog even stopte om een praatje te maken met een dorpsbewonder ( ja joh neem je tijd) en we toen we verder wilden rijden niet vooruit, maar achteruit gingen. Nou echt, shoot me.
Maar het uiteindelijke resultaat was het waard. Toen we op de berg stonden was het aan het schemeren en zagen we de zon langzaam opkomen. Het er echt onwijs mooi uit. Er was wel veel mist, maar dat gaf het ook wel een specialer effect. Alle chinezen verzamelen, want alle lenzen, videocamera’s, selfiesticks, telefoons werden uit de tas gehaald en de zon is ik weet niet hoevaak op haar best vastgelegd.
Na deze mooie ochtendstart reden we bergafwaarts richting de tempel Borobudur.
Wat een grote, indrukwekkende tempel was dit zeg. We mochten hem beklimmen en hadden zo een schemerig maar een indrukwekkend beeld van deze tempel.
Na flink wat selfies, panorama’s ( of pano’s zoals Menno ze noemt) en filmpjes verder werd het na 1,5 uur tijd om met de bus weer richting Yogjakarta te vertrekken.
In het hostel hebben we nog wat bijgeslapen en moesten we om 12 uur uitchecken. Tijd om meer van Java te ontdekken. We gaan eerst met de nachttrein naar Surabaye, daar moeten we nog 5 uur wachten en daarvanuit reizen we nog 2 uur door naar Melang. Vanuit hier zullen we namelijk de Bromovulkaan en nog een krater gaan bezoeken.
In de tijd dat we moeten wachten op de trein hebben we wat gegeten, hostel geboekt, gedoucht en wat gerelaxed. We waren nog zo ontzettend moe van de lange dag van gister en het vroege opstaan van vanmorgen. Dit in combinatie met de kleine spanning die ik voelde voor de lange trip naar Melang die eraan zat te komen zorgde bij mij voor een onrustig gevoel wat zich na het kijken van foto’s en het appen met vrienden en familie thuis dat ik even een ontlading nodig had in de vorm van tranen. Gisteravond had ik natuurlijk al een moeilijk momentje maar ik denk dat alles er van de hele reis tot nu toe eventje uitkwam. Alle indrukken en emoties die ik tot nu toe op heb gedaan. Vanuit het toch wat rustige Bukit Lawang naar de drukke stad Yogjakarta. De overgang was groot, gaf me energie maar neemt ook heel veel energie.
En het is niet dat ik naar huis wil, maar het moest er allemaal eventjes uit.
Dit luchtte gelukkig heel erg op en nu kan ik er weer even tegenaan. Op naar de volgende breakdown! Haha nee natuurlijk niet, al verwacht ik wel dat die er misschien nog wel eens aan zit te komen. Ik ben nogal een persoon die alles vol overgave kan doen en dat kan goed zijn want ik kan intens genieten van de dingen die ik doe en zie onderweg. En dat doe ik zeker hier. Maar het is ook een valkuil. Ik moet mezelf soms echt even terugroepen en m’n rust pakken en eventjes een momentje voor mezelf pakken en dingen de tijd geven om te verwerken. Want ondanks dat ik mijn dag altijd afsluit met het schrijven van deze blog en je dan dus zou denken dat je heel veel van je af hebt geschreven lig ik in bed vaak nog van alles te malen er her te beleven en te bedenken wat ik allemaal ben vergeten op te schrijven. Want nog nieteens de helft van wat ik allemaal zie, hoor, ruik en voel staat in de blog. Het is teveel om te onthouden, laat staan op de schrijven.
Na een leuk ritje in een soort tuktuk hebben we om half 8 ’s avonds de nachttrein richting Surabaye gepakt en wanneer ik dit zit te schrijven zitten we daar nu zo’n 3 uur in. We hebben gekozen om kosten te besparen en economyclass te reizen, wat zorgt voor een gezelllig knusse zitplaats tussen de locals.
En dan hoop je dat er onderweg een paar uitstappen en er geen anderen voor in de plaats komen zodat je zelf wat meer ruimte hebt, maar tot nu toe zijn die uitstappers schaars.
Plus wij hebben net even iets langere benen dan de mensen hier wat zorgt voor fijne knieknuffelmomenten met je overbuurvrouw. Die vanachter haar mondkapje ontdeugend naar me terug kijkt. Die mondkapjes zie je trouwens best veel terug hier. Snap ik ook wel, in een stad die nooit slaapt en waar er altijd verkeer is.
Wanneer je hier stiltstaat om het station binnen te rijden wordt je gehoor verwend met getingel zoals sommige deurbellen bij ons in Nederland klinken. En ook niet heel eventjes, maar als je ligt te slapen kan ik me goed voorstellen dat je je afvraagt waar in godsnaam die wekker staat en hem uit kan slaan.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
